INTERLINGUA ROMANICA
LA ROSA NIGRA
In un parvo village in una certa parte de iste grande et vasto mundo vivevan duos juvenes qui se amavan.
Ambos eran multo pauperes, ma omnes los alteros in su village anque lo eran, et ista condition non los molestava.
La natura anque habeva dotato la puera con una grande beltate, et le puero possedeva un dono multo special.
Con sus manos ille poteva cultivar flores las plus bellas, arbores las plus prolificas, et jardines los plus luxuriantes.
Tosto illes se maritaveron et se installaveron in una parva casa al bordo del village. Le puero laborava desde le matino usque al crepusculo. Mesmo assi, quando ille retornava a su casa, ille sempre geniculava in su jardin pro plantar flores las plus bellas.
Le matino, ante partir pro su travalio, ille sempre vadeva al jardin pro seliger las flores las plus incantatrices pro su juvene sponsa. Durante un certo periodo de tempore, isto habeva placito a illa.
Multas personas sovente se detenevan ante illa casetta pulchra pro admirar las flores magnificas de ille jardin.
Quando la femina reguardava trans las cortinas de su casa, illa videva lores expressiones de admiration et era incantata.
Con le tempore illa devenivit fatigata de la admiration de los pauperes habitantes del village. Illa anque habeva audito parlar de la parva citate vicina, de sus grandes magazines, de sus botecas et de la animation excitante del mercato.
Le proxime matino, quando su marito entravit con una braciata de flores frescas illa las pulsavit al latere iratamente.
"Io soi fatigata de iste village," dicevit illa. "Io soi fatigata de tus flores. "Vadeamos a trovar una casa in la citate!" Tristemente, le homine ponevit las flores a un latere et vadevit a la citate pro cercar una casa. Il non era facile trovar un bon loco perque la major parte de las casas parvas et grises eran proximas inter se in rangos longos sin quasi ullo spatio pro flores aut arbustos. Finalmente ille trovavit in la peripheria de la citate una casa circumferita per un parvo jardin et la compravit. Ille geniculavit immediatamente pro plantar unos arbustos et sepes plenos de color. Postea ille retornavit al village pro cercar su sponsa et portar la a su novo focar.
Quando illes arrivaveron a lor nova casa, le jardin integro floresceva radiantemente. La gente qui passava per illac se deteneva in admiration perque un tal spectaculo de beltate era rarissimo.
Post pauco tempore le homine era occupatissimo. Omnes venivan a ille pro consilios. Una persona habeva una terrassa que voleva plenar de flores. Una altera persona habeva una parva corte que voleva converter in un jardin. Con su tocco magico, le juvene homine tosto faceva florescer las casas grises. Et, in medio de la placia de la citate, ille plantavit un querco in la umbra del qual los residentes de la citate potevan seder se et conversar.
Su femina, intertanto, vadeva a los magazines pro comprar cappellos et habitos novos. Retornando a casa, illa sempre trovava gruppos de flores frescas perque su marito apportava quotidianamente a illa un bouquet novo. Durante un periodo de tempore, isto la satisfaceva. Ma unos dies postea illa videvit photographias de la grande capital de su pais in la qual vivevan le rege et sus ministros. Illa videvit unas imagines de las receptiones sumptuosas regales, con damas vestitas de gala, coperitas de joieles splendidos.
Quando su sponso entravit ille die con una braciata de flores frescas, illa las pulsavit a latere iratamente.
"Io soi fatigata de la vita in ista parva citate," illa diceva. Io soi fatigata de tus flores. Trovaemos una casa in la capital, ubi vive le rege!" In iste momento, su marito devenivit multo triste. Ille amava ista parva citate que ille mesmo habeva salvato de su eterna condition gris. Ille anque amava la gente. Ma ille voleva satisfacer omnes los desiros de su femina perque ille la amava immensamente.
Le proximo die, ille viagiavit a la grande urbe, con omnes sus edificios excellentes, con omne su luxo et excitamento, ma anque con omne su ruito et pulvere. Tosto ille trovavit un palatio magnifico, cujos amplos grados de marmore blanco conducevan de la terrassa al parco adjacente. Immediatamente ille comenciavit a travaliar.
Unos dies fueron necessarios ante que florescevisse lo que ille habeva plantato.
Quando los jardineros del parco videveron le homine geniculato sur le parterre de las flores, illes comenciaveron a rider perque in la grande urbe los gentilhomines non se geniculavan sur tales cosas. Ma post unos dies, quando le parco se habeva plenato de flores, los jardineros comprendeveron que le novo jardinero era un mago de las flores. Illes non plus ridevan ma essayavan discoperir como ille habeva creato omne iste splendor.
Su femina ora era felice. Illa compravit unos vestimentos carissimos et tosto assisteva a las receptiones del rege. Admirata a causa de su beltate, illa recipeva invitationes ex omnes partes de la urbe.
Retornando una vice a casa, illa trovavit gruppos de flores bellissimas, creatas pro illa per su marito.
Ista vita de luxo et conforto la habeva satisfacito durante multo tempore. Ma un matino, quando illa se reguardava in le speculo, la femina del jardinero videvit que illa habeva comenciato inveterar. Con un pauco de cosmeticos, illa poteva celar sus rugas, ma illa timeva que in pauco alteres viderean que su beltate stava gradualmente disparendo.
Illa resolvevit evitar isto.
Illa alora memoravit haber audito parlar de una insula ubi le tempore pareva cessar et ubi le sol brillava cata die. In ille momento, illa dicevit a su marito: "Io soi fatigata de viver hic in la capital con su gente vacua et stilo de vita superficial. Io soi fatigata del parco. Io soi fatigata de tus flores. Trovaemos una casa in la insula, ubi le sol brilla cata die et los litores de arena blanca se extenden usque le mar blau! Le homine devenivit multo discoragiato post audir istas parolas, ma le matino sequente ille partivit in cerca de una insula pro placer a illa.
Durante que la barca glissava sur las undas, ille pensava a omnes los jardines que ille habeva creato pro dar gaudio a su femina. Ma ora ille sapeva que illos non significavan ullo a illa. Saper isto provocava in ille una grande disillusion. Plus ille navigava sur las undas, plus ille deveniva triste usque le puncto de dolor.
Finalmente ille disimbarcavit sur una insula. Una villa multo attractiva stava sur la costa. Le jardin descendeva in bellas terrassas usque la arenosa costa blanca et le mar blau que lo toccava. Le homine geniculavit immediatamente pro plantar sus flores, ma ille esseva pleno de infelicitate usque las ungulas de sus manos, et sus pensatas remanevan obscuras. Quando finalmente ille habuit finito su labor de plantar, ille retornavit pro cercar su femina.
Le jardinero habuit de navigar con su femina plures dies ante arrivar a la insula. Finalmente illes percipeveron la plagia et la villa reflectendo un blanco radiante. Ma quando illes habevan attingito le jardin, la femina notavit que illo esseva pleno de rosas nigras.
"Perque non plantavisti flores brillantes?" demandavit illa. Il pareva esser la prima vice que illa notava le travalio de ille. "Porta me alicunas flores vivas!" Ma ille solamente altiavit las spatulas impotentemente et la reguardavit con una immensa tristessa. Ille sapeva que illa habeva destruito omne le gaudio in ille.
Su femina, non comprendendo la tristessa sur la facie de ille, dicevit, "Si tu non potes facer isto tu mesmo, apporta me un jardinero, et tu potes retornar a tu village de paisanos!" In responsa su marito se tornavit sin pronunciar una parola et vadevit verso la plagia. Ille se imbarcavit et quitavit la insula, viagiando sur le mar.
La femina remanevit sur la insula, ubi las stranias flores nigras crescevan in omnes partes. Nulle jardinero unquam potevit controlar lor crescimento, et tosto la extensa plantation de rosarios comenciavit a formar un boscage denso que imprisionavit la femina in la insula.
Le homine retornavit al village de su juventute. Ille se installavit in la casa parva al bordo del village, et quasi si tosto que ille geniculavit in su jardin las flores bellas que ille habeva plantato illac in los annos anteriores comenciaveron a crescer de novo.